Zanimljivost dana: Prvi policijski automobil i službenici koji su vršili radarsku kontrolu
Prve radarske kontrole je sprovodila ekipa policajaca među kojima se našao i Hajnc Šolc, sedeći na drvenoj klupi u zadnjem delu policijskog vozila VW Bulli iz 1953. godine. Radio je za drvenim stočićem, koji je osvetljavala omalena lampa, a pored kojeg je bila postavljena glomazna sprava.
Pre nekih šezdesetak godina, Šolc koji se policiji priključio 1950. godine, je vršio radarsku kontrolu u pokrajini Severna Rajna-Vestfalija, odnosno na deonici između Diseldorfa i Ratingena. On je bio učesnik i „Drugog kursa za radare“ koji je tokom 1961. godine održan u Donjoj Saksoniji.
Nekadašnji strah i trepet za ljubitelje brze vožnje danas ima punih 89 godina. Ovih dana govori kako je vreme provedeno u nadzoru brzinskih ograničenja na drumovima Nemačke za njega bio najlepši period života, a te duge seanse za drvenim stočićem su bile momenti u kojima je mogao da se opusti u poslu koji voli.
Radarski uređaj koji je prvi kročio na drumove je bio proizvod Telefunkena, a nosio je komercijalnu oznaku VRG2. Prema rečima šefa policijskog odeljenja koji je bio zadužen za ovu oblast, danas 79- godinišnjeg Ditera Dela, VRG2 je sa tehničkog aspekta bilo vrlo teško smestiti u VW Bulli, a sa zadnje strane vozila se nalazio kamuflirani deo radara, kako ga vozači ne bi prepoznali.
Šolce je govorio kako vozači u početku uopšte nisu znali o čemu se radi, čak i kada bi ugledali Bulli sa radarskom “skalamerijom”, ali su vrlo brzo počeli da shvataju kada su prepoznali blic-svetlost. Komične su bile situacije u kojima su se vozači zaustavljali, čim bi prepoznali radar, i nakon polukružnog okretanja izbegavali susret sa patrolom i plaćanje kazne, što je tada bilo moguće.
Oni koje je policija ipak zaustavila, smišljali su najrazličitije izgovore, nalik današnjim. “Nisam video znak ograničenja”, “Vozim trudnu ženu na porođaj”, “Ne postoji znak ograničenja na ovoj deonici”…
U doba početka radarske kontrole, pravila službe su nalagala da policijsko vozilo mora biti parkirano pored puta, ali u pravilnoj paraleli u odnosu na isti, kako bi radar očitavao precizne i pouzdane rezultate. Tokom vremena, Šolc je naučio da i bez radarske asistencije, onako “odokativno” procenjuje prilično precizno brzinu kretanja dolazećih vozila.
Kao posebnu zanimljivost, Šolc navodi da je i sam u svojoj karijeri bio žrtva kolega koje su sprovodile radarsku kontrolu, prilikom povratka sa nekog policijskog kongresa iz Berlina, kada je uhvaćen da vozi automobil brzinom od 83 km/h, što mu se više nije ponovilo.
AutoRepublika
(812)
